آستان جانان

دیده ای ؟؟ گاهی حاضری همه چیز بدهی تا سکوت بخری .

حاضری ساعتها دم فرو بندی ، شاید نشئه یک ترانه ناب تا اعماق ذرات وجودت رخنه کند و تو خود ِ ترانه شوی ، به پرواز درآیی مثل نت های موسیقیایی همان ترانه ، مثل اوج وفرود ِ گامهای نوازنده اش و یا تحریرهای بی بدیل خواننده اش . حال اگر سنتور باشد و مرحوم مشکاتیان ، اگر صدا باشد و استاد شجریان و یا شعر باشد و بابا طاهر و یا حافظ که باید کله گوشه ات جایی نزدیک آسمان باشد . و در این سکوت « آستان جانان » را که همه این تک خال ها را با هم دارد اگر به گوش جان بشنوی ، خاک باشی آدم می شوی و به افلاک می رسی ، فرش باشی پرنده می شوی و به عرش می رسی .

گاه فرو می ریزی وقتی کلمه پرواز می کند :

« به مو گفتی صبوری کن صبوری

صبوری طرفه خاکی بر سرُم کرد »

همچنان که او الماس شعر حافظ را به قلم و تیشه حنجره اش صیقل میدهد تو طربناک ، سماع می انگیزی :

« زین دایره مینا خونین جگرم می ده

تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی »

و این هنگام روزمرگی از تو رخت برمی بندد ، کمی دور می شوی از هیاهوی پیرامون ، از آشفتگیها و پیچیدگیهای دنیای گهگاه ناموزون . قلم می شود مرکب تو ، می برد تورا تا انتهای جذبه و شوق . انگار معلق می شوی ، بی وزن می شوی . به سرت می زند نکند توّهم ناشی از افیون های امروزی باشد !!! نکند ......

جذبه ها یک به یک چشمک می زنند ، انگار می خندند ، انگار می رقصند ، انگار نور می بینی ، انگار پرنده می شوی ، گویی خدا نزدیک می شود ..... قلم می نوازد و تو سماع میکنی ....

سماع که به میان می آید یاد « پله پله تا ملاقات خدا » می افتی و استاد زرین کوب و نهیب شمس تبریزی و سماع ِ همیشگی ِ مولوی در میدان شهر ، حتی بهت و حیرت مردم را می بینی که بر دیوانگی ِ مولانا عالم ِ پراوازه و باوقارشان افسوس می خورند .

اینها همه را می بینی گویی کاغذ پرده نمایش می شود و تو در این سکوت ناب همه را تماشا میکنی .

علی را می بینی با نگاهی رو به زمین و چه جای اغراق که بیش از این درک نمیکنی .

مادر را می بینی با همان روسری با همان گلهای بی بدیلش که همراه با تجسم ِهمیشگی ِ کلمه « مادر » حک می شود روی پرده ذهنت .

پدر را می بینی با سکوتش و نگاه نافذش.

او را هم می بینی با خنده های زیبا و گونه های همیشه مشتاقش ... با چشمهایی که آینه همیشگی توست

خواهر می بینی ، دوست می بینی ، دورترها را می بینی ، نزدیکترها را هم می بینی .

حتی امیدنامه را هم می بینی با همه حکایتهای تلخ و شیرینش، یک دنیا کلمه می بینی که چون ستاره های آسمان در شبی صاف و مهتابی می تابند ، یک دریا جمله می بینی که چون قطرات ریز باران در شبی ابری بر سرو رویت می بارند و تو پر می شوی از اینهمه اعجاز از اینهمه بال ِ پرواز .

آنگاه آرام آرام پیاده می شوی از مرکب ِ قلم..... آرام آرام برمیگردی به دل روز مرگی ......

و استاد ِ مسلّم ِآواز همچنان نغمه میزند :
« بر آستان جانان گر سر توان نهادن

گلبانگ سربلندی بر آسمان توان زد »

یاعلی